اشعار

امـشب وجـود را شـرف دیـگــر آمـده            در جـلـوه آن جـمـال خــدا منـظر آمده

در شـام تـیـره مهـر جهـان گـستر آمده            دوران تـیــره گیّ و سـتـم بـر سر آمده

---

بر جنّ و انس و حور و ملک رهبر آمده

عـیــد امـام صـادق و پـیـغـمـبــر آمـده

عـالـم محـیـط جـلـوۀ دادار سرمد است            ملک وجـود یـکـسـره خُـلد مُخـلّد است

هر سو که رو نهید عیان حسن احمد است            در جـلـوه آفـتــاب جـمــال محمّد است

از آفـتــاب بـر هـمـه روشـنـتــر آمــده

عـیــد امـام صـادق و پـیـغـمـبــر آمـده

امشب رُسُل رسول خــدا را صدا زنند            هر یک دم از ثـنــای محـمّـد جدا زنند

دست دعــا به دامن آن مـقـتــدا زنـنــد            بت ها به کـعـبه دم ز رسول خدا زنند

گـویـنـد بت شکن ز ســوی داور آمده

عـیــد امـام صـادق و پـیـغـمـبــر آمـده

ای بت گران تـرانـۀ تــوحـید سر دهید            این مــژده بـر تـمــامی نسل بشر دهید

از لـحـظـۀ شکستن بت ها خـبــر دهید            پـیـغــام از ولادت پـیـغــامـبــر دهـیــد

ظلمت رهــا کـنـیـد که روشـنـگر آمده

عـیــد امـام صـادق و پـیـغـمـبــر آمـده

ای آفـتــاب جـلــوه نمایی مبارک است            ای حسن غیب پرده گشایی مبارک است

ای بزم شب فروغ خدایی مبارک است            ای بردگان طلوع رهایی مبارک است

دوران زورگـویی و طغیــان سر آمده

عـیــد امـام صـادق و پـیـغـمـبــر آمـده

خـوبـان روزگــار حــقـیــر مـحـمّـدنــد            خورشید و ماه هر دو اسیـر مـحـمّـدند

پـیـغـمـبـران تـمـام بـشـیـر مـحـمّــدنــد            یک جـلــوه از جـمــال مـنـیـر محمّدند

او آفـتـاب و خـیــل رُسُــل اخـتـر آمده

عـیــد امـام صـادق و پـیـغـمـبــر آمـده

ای آمنه تو خود صـدف دُرّ سـرمــدی            زین رتبه بر زنان دو عـالم ســرآمدی

بـنـت وهـب نه، مـام گـرامّـی احـمدی            اینک به خــود بـبـال که امّ الـمـحمّدی

هستی محیط نـور از این گوهــر آمده

عـیــد امـام صـادق و پـیـغـمـبــر آمـده

این است آنکه بتکده زیــر و زبـر کند            زانگشت خویش مـعـجز شق القمر کند

خود را تـمــام عـمــر چــراغ بشر کند            شـام سیــاه عـالـمـیــان را سـحــر کـند

در دامـن تو مهرِ جـهــان پــرور آمده

عـیــد امـام صـادق و پـیـغـمـبــر آمـده

ای مکّه بر تو نـور محمّـد خجسته باد            بت هایِ شــرک با تـبـر او شکسته باد

پـیـونـد کـفـر بـا نـفـسِ او گـسـسـته باد            دستِ ستـمـگـران جهـانـخوار بسته باد

دستــی که دادِ عــدل ستــانــد بـر آمده

عـیــد امـام صـادق و پـیـغـمـبــر آمـده

پـیـدایـش دو آیت ســرمد مبارک است            یک صبح را دو عید مؤّید مبارک است

در تـیــرگــی تجلّی احمد مبارک است            میلاد جـعـفـر بن محـمّـد مبارک است

دُرّی الـهــی از صــدف دیـگــر آمــده

عـیــد امـام صـادق و پـیـغـمـبــر آمـده

در چشم علم مشعل روشنگر است این            استاد کـل؛ ولّی خـدا جـعـفـر است این

آئـیـنـۀ حـقـیـقــتِ پـیـغـمــبـر است این            معصومِ هشتم است و ششم رهبر است این

آری خــدای را ششمین مـظـهــر آمده

عـیــد امـام صـادق و پـیـغـمـبــر آمـده

ما را بود هماره ره و رسـمِ جـعـفـری            مشی و مرام جعفری و عشق حیـدری

داریـم بـر تـمــام ملـل مجد و سروری            با چــارده چــراغ نـمــودیم رهــبــری

"میـثـم" در این مسـیـر ثـنـا گستر آمده

عـیــد امـام صـادق و پـیـغـمـبــر آمـده

: امتیاز

ای اهل جهان گوش به فرمان محمّد        این پنـج کتب آمـده در شـأن محـمّــد

خواهید که در دامـن بیگــانـه نیفتـید           آریــد هــمـه دسـت بـه دامـان محمّـد

---

والله قـسـم سـوی خــداونــد نـبـاشــد            راهی به جز ازعترت و قرآن محمّد

بایـد ز علی مثـل نبـی کـرد اطاعت           چون غیرعلی نیست کسی جان محمّد

روزی که نبی بود و خدای ازلی بود

والله علی بود و علی بود و علی بود

ای خیـل رسـل بوده ازآغـاز بشیـرت           وی آمــده خـلوتگـه معبـود، سریـرت

درحشر به گلزارجنانش،چه نیاز است          هر کس نِگـرَد بَر گـل رخسـارِ منیرت

بـر تخـت سلیمـان نبـی نــاز فـروشد-       هرکس بنشیند به روی فرشِ حصریت

ما محـو تجـلای تـو هستیـم و ندیـدیم           عمری است که جبریلِ امین است اسیرت

ازصبح ازل،نخل رسالت به تو بَر داد

آیـیـن تـو تـنـهـا مـدنـیّت بـه بشر داد

تو نوری و توصیف تو درسورۀ نوراست         توخود شجر نوری و دل، وادی طوراست

مدح توعیان است درانجیل و به تورات         قرآن تو فوق صُحُف و فوق زَبوراست

زهـرای تـو مرضیه و انـسیّـه و حورا          خـاکِ قـدمِ فـضّـۀ او سرمـۀ حور است

آییـن تـو، قــرآن تـو، دیــن تو هـمـاره          برامت تو باعث فخر است وغرور است

ســوگـنــد بــه ذاتِ احــدِ قــادرِ مـنـّـان

میلاد تویک هدیۀ نـاب است به انسان

آیینۀ رحمـانی و رحمــان بــه تــو نازد       آرنــدۀ قــرآنی و قــرآن بــه تــو نــازد

عیسـای مسیحا به فلک، مـدح تـو گوید       در هر دو جهان،موسی عمران به تو نازد

چرخ وفلک و ارض وسما و مه وخورشید          جـن و بشـر و حوری غلمان به تو نازد

سوگند به انسان که قسم خورده خدایش       حق است که پیش ازهمه،انسان به تونازد

تو جان علـی هستی و او جـان تو،آری         والله که در جسـم علـی، جان به تو نازد

"میثم" به تو نازد که بوَد مدح‌سرایت

ای خواجـۀ عالم! همه عالم به فدایت

: امتیاز

زمین به لرزه درآمد، شکست کنگره ها             رهــا شـدنــد خــلایــق ز بند سیطره ها

شبــی که آتش آتـشـکــده فــروکـش کرد             شبی که خاتمه می یافت رقص دایره ها

---

صــدای همهمه ی مــوبــدان زرتـشـتـی             هـنــوز مانـده به گوش تمام شب پره ها

شب ولادت فــرخـنــده ی بـهــاری سبـز            شب وفــات زمستــان ســرد دلـهــره ها

دوبــاره نــور و طراوت به خانه ها آمد            نـسـیــم آمــد و وا شد تــمـام پـنـجـره ها

جهان به یُمن حضورش، بهشتی از برکات

نثــار مقدم پــر خـیــر و برکتش صلوات

ستــاره هــا به نـگــاهــی شـدنـد سلمانش            منـجّـمـان، مــسـلـمـانِ بــرق چـشـمـانـش

ز انـبـیـاء الـهـی کـه رفـتـه تـا مـعـراج ؟            به غیر از او که ملائک شدند حـیـرانش

مـقــام بـنــدگی اش را کـسـی نـمی دانـد          پـیــمـبــران اولــوالـعـزم مـات ایـمـانـش

بـسـاط ذکــر سـمـاوات را مُـنـوّر کـــرد          نـمـاز نـیـمـه شب و شـور صوت قرآنش

اویس هـای قَــرَن را نـدیـده عاشق کـرد             تـبــسّــم لـبِ داوودیِ  غـــزل خــوانــش

شفیع روز جزا گشت وحضرت حق داد             به دست پــاک مـحـمّـد کـلـیـد رضـوانش

امـیـر و قـافـلـه سالار کــاروانِ  نـجـات

نـثـار مـقـدم پـر خیـر و برکتش صلوات

مسیح مکّه شد و نبض مرده را جان داد         به مــرگ دخـتـرکـان قـبـیـلـه پـایـان داد

خرافه های عرب را اسیر حکمت کــرد            به جای تیغ جهالت، به عشق میــدان داد

نـمــاز شـکـر سپیدارها چه دیدن داشت!            هـمـان شـبـی کـه سپـیده اذان بــاران داد

نبی ست پیر خرابات و ساقی اش حیدر         در ابتـدا به عـلـی او شــراب عـرفان داد

تبـسّمـش به کسی چون بـلال عـزّت داد             مسیــر اصلـی دیـن را نشـان انـسـان داد

چه قدر فاصله مان تا بهشت کمتـر شد!             بـرات مـردم ری را به دست سلـمان داد

شب تـجـلّـی مهـتــاب روشن عـرصـات

نـثـار مـقـدم پـر خیـرو برکتش صلوات

کــبـوتـرم نـشــدم، تـا کـبـوتـرش بـاشـم             دخــیـل گـنـبـد سـبـزِ مـطّـهـرش بـاشــم

زمـان نــداد اجــازه که مشق عـشق کنم            غـلام مـسـئـلـه آمــوز مـنـبـرش بــاشــم

چه قــدر دیـر رسـیدم سر قرار وصال!            چه شد؟ نخواست که عمّارمحضرش باشم

قـبـول، شیـعـه ی خـوبی نبوده ام اصلاً             نشد که حـلـقـه به گـوش بـرادرش بـاشم

خـدا کـنـد کـه مــرا از قـلــم نــیــنــدازد            بهـشـت؛ مستِ میِ جـام کـوثـرش بـاشـم

به حال و روز خودم فکر میکنم، انگار            قــرار بـوده که گـریـان دخـتـرش بـاشـم

شب گـرفتـن حـاجـت، زیــارت عتـبـات

نـثـار مـقـدم پـر خیر و برکتش صلوات

: امتیاز

گاهی غزل بخوانم و گاهی غزل شوم          گاهی به تکه پاره ای از دل بـدل شوم

گاهی که صحبت از لب لعل تو میکنم              انگــار که تعــارف جـامی عسل شـوم

---

جـانــم غــزال تیر نگــاه نجیب توست             بی تو چگونه کشته ی تـیر اجــل شوم

بی مهـر تـو مـحـلی از اعــراب نیستم             وقتی نگــاه می کنی اهــل محل شــوم

گفتی زطول سجده مقرب شوی به حشر            بگـذار تا حدیث تو را فی المـثــل شوم

در لحظه ی خطیر حماسه مرا بخـوان             ورنه به مکر زهد و ریا معتــزل شوم

قـالـوا بلای ما به تو، تنها الست نیست             روزی هـزار بـار چـو روز ازل شوم

گـفـتـنـد بی بهــا که بهـشـتی نمی شوم              من هم دعـا کـنـید که اهــل عـمل شوم

حــالا که مست بــاده ی ناب پـیـمبــرم

 بــایــد موحــدانـه کنـم وصف دلـبــرم

ای اشـهـدت گــواه خــدا، لاشــریک له            چون تو تــرانه ی دل ما لا شــریک له

تو آمــدی و بندگی آغــاز شد چه خوب            با تو شـروع شد همه جــا لا شریک له

عــالــم خبر ز خلقت یـکـدانـه ی تو شد            تــا بـشـنــود ندای تو را لا شریـک لــه

ابـلـیس از فـریـب شـمـا نـا امـیـد مـانــد           وقتی که گفت ارض وسما لا شریک له

کـسـری ز اقـتـدار قـدومت فـرو نشست           وز چـارده سـتـون ولا، لا شـریـک لــه

بت هــا صـدای پــای تو را تا شنـاخـتند           عـابـد شـدنـد پـیـش تو با لا شـریــک له

ای بت شکن! به قصر دل ما سری بزن

کسری بریز و خیـمـه ی پیغمبری بــزن

ای بـرگـزیـده در دو سرا مصطفی تویی            قبـل از قـدیـم هـم؛ شـجـر مرتضی تویی

ای پـــرتــو ائــمـة الاطـیـاب، نــور تـــو           روح مـطـهــر هـمـه ی اولــیــا تــویـــی

عــالــم فـقـط بـه خـاطـر تـو آفـریـده شـد         تــاج سـر ابـاالـحـسـن مـجـتــبـی تـویــی

نــور نـبــوت تــو امــامــت بـه بــار داد          یعنی که علت و سبب هــل اتــی تــویی

تبریک هر رسول اولوالعزم با تو گفت:          بــعـد سـلام: سـیـد مـا انـبــیــاء تــویــی

بر شـأن تو خلیل خــدا غبطه می خورد             در ملـک حـق یـگـانــه حبیب خـدا تویی

ای قسط و عدل، موهبت دین حضرتت           سـرمـایــه ی مـحـبـت آل عـبــا تــویــی

هـرگــز بلند مــرتبـه تر از تو کس نشد             السـابـقــون تـر از همه ی ازکـیــا تـویی

امــر تـو شـد مـطاع جـمـیــع فرشتگـان             دارنــده ی شــرافت ارض و سـمـا تویی

وقتی برای کــرب و بلا گـریه می کنی              انـگــار از ازل بـه غــم کــربــلا تـویی

ما را ظـهـور تــو ز جهــالت نجات داد

 آری صدای گــرم تو مــا را حـیات داد

بی تو خــدا به خلق بـشـارت نـمی دهــد           کس را ســوی بهشت اشـارت نمی دهـد

تا تــو شـفـیــع امّت مــرحومه می شوی           دوزخ به شیـعه ی تو حــرارت نمی دهد

این جــا محبّ تــو به بــلا مبـتــلا شــود           عـقـبــا به امّـت تــو مــرارت نـمـی دهـد

هــر بنده ای که زیــر لـوایت بزرگ شد           دیگر مـقــام خــود به حـقــارت نمی دهد

ای حــاصـل تـمــامــی اصلاب شـامـخه           بی تــو خــدا لـبــاس طهــارت نـمی دهد

ای آفـتــاب، ذرّه ای از روشــنــای تـــو           رویت مــرا مجــال نـظـارت نـمـی دهــد

وجه خدا که قرص جـمــال محمّدی ست           هــر دیــده را که فـیـض زیارت نمی دهد

خُـلـق خوشت که اســوه ی رفتارها شده           حتّی به خـصـم، حــق جـسـارت نـمی دهد

ای دل دخـیـل گـنـبـد خـضــرا ببـنـد بــاز

پــرواز کــن به وادی نــام آور حــجـــاز

ای شـیــوه ی خــدایــی تو فــوق کـارهـا         وی سـیــره ی الـهــی تــو تــا دیــارهــا

چون توکسی حدیث ولایت نخوانده است           حـرف تـو بـهـتــرین سخن روزگـارهـا

هــرگــز حجــاب مــانــع تو با خـدا نبود           مــوسی کـجــا، تکـلـم لـیـل و نـهــارهـا

عــالــم حـیــات یـافت ز تو چشمه ی بقا            وز اشک توست گریه ی شب زنده دارها

میــلاد تــو که پــرده ی ظلمت کنـار زد            شـد کـعـبــه پــرده دار شما پـرده دارها

پــاکیــزه تر ز گــوهــر نــابت نـیــامـده            ای مـعـتـبـر ز تــو همـه ی اعـتـبــارهـا

پــایــیــز از تـبــرّی تو خشـک می شود            سبــز از تــولّی تو شــود نــوبـهــارهــا

بنت الوهب که واسطه ی اهل بیت توست            جــان داد از صـلابـتـتـان شـهــریــارها

دنـیــا شبــانــه روز مــدار اذان تــوست            نــام تو پنــج نــوبــه رســد از منــارها

احکــام دیــن معطّـل اگــر مـانــد بعد تو            از بـس رسیــد آل تــو را نــاگــوارهــا

در هــر بــلا به راه ولا امتــحــان شدی            لعنـت به قـاتــل تــو و هـیــزم بـیــارها

بـایــد بساط نـافـلـه ای دست و پـا کنیم

 بایـد امـیــر قــافــلــه ای را صـدا کنیم

: امتیاز

پیمبـری و  همـه زیـر سایـه ی پَــرِ تو             دوبـاره جلـــوه نمـوده جـمـال انــور تو

تو آمدی وجهان شد پراز گل و ریحان              تمـام عـالـم امکـان شـده مـعـطــر تـــو

---

به وسعت همه ی آسـمـان کـرم داری           چه مصرع غلطی!! آسمان، نشانگرتو؟

جهان برای تو و مرتضـاست یـا احمد           جهان،علی و تو،هرسه،برای دختـر تو

تـو احمـدی و نـگـیـن پـیـمـبـرانی تــو              به جـان فــاطـمـه آرام قلب و جانی تـو

کلام تو شده درسی به مکتـب پسرت

تو آسمـانی و صـادق درون تو قمرت

ز عطر و بـوی خوش تو دلم بهـا گیرد          شوم چوگوهر نابی فقط به یک نظرت

تـو شـمـع جـان منی ای امیـد قلب هـمه            زمین نه دور خودش، گردد آن بدورسرت

ندیده عـاشقت هستـم چنـان اُویس قـرن             تمـام خـلـقـت گیتـی گـدا و در به درت

بیا و رحمت خود را نما تو شامل حال

که با نــگــات بخوانم محـول الاحـوال

چه گویم ازتو که سرتا به پا کرم داری          همیشه دست نـوازش تو بر سرم داری

جـدا نــبـــود ولایـت از آن نــبـوت تــو          خـزانـه دار رسالت چــو جعـفرم داری

مزار صادق تو خاکی است و بی زائـر        چه عاشقانـه نگـر زائـر و حــرم داری

خبر بده تو به محسن از آن گــل پنـهان          کـه جـد من خبــر از قبـر مادرم داری؟

بـه خـــانـواده ات آقـــا ارادتــــی دارم

مـحـمــد آمـده بـرلب عــبـــادتــی دارم

: امتیاز

دُردی کِش بلای توأم یـا محـمّـدا          دیوانه ی ولای توام یا محمّــدا

گویند هرکه را توبخواهی بلادهی         مستانه ی بلای توأم یــا محمّـدا 

---

بیمارم و نگاه تو اعجاز می کند         مبهوت چشم های توأم یا محمّـدا 

من از ازل درعافیتم زآن که تا ابد           در سایه ی لوای توأم یا محمّـدا 

ای اسم اعظم اسم تو یا احمدا مدد

وی قلب ها طلسمِ تو یا احمدا مدد

ای مکّه از فــروغ تـو پاینده احمدا          مِهر و قمر ز روی تو رَخشنده احمدا

ای کِسوت خِتام رسالت به راستی        بر قــامت رسای تو زیـبـنده احمدا

کو دایه ای که کامِ تو را مایه ای دهد          بر دایه ات، تو دایه ی بخشنده احمدا

ساطِع شود چو نور ز پیشانی ات، شود         خورشید ازجمال تو شرمنده احمدا

رضوان و حوریان و همه خازِنانِ آن         حـیــرانِ آن تـبـسُّـمِ تـابـنـده احمدا

گویا نمک زخنده ی تو آفریده شد

دریا به وجد رفت ونمک زار دیده شد

وقتی سخن ز کشف و کرامات می شود            کَسری، تو را گواهِ مقامات می شود

این جا سخن زخشت وسرشت و بهشت نیست          جنّت یکی تو را، زکرامات می شود

ای نسلِ تو ستاره ی دنباله دارِ عشق       روشن رَهت ز نورِعلامات می شود

حُبِّ تو را چگونه شود شعله کـارگر          آتشـکـده ز دیــدنِ تـو مـات می شود

ای سنگِ سخت زیر قدومِ تو نرمِ نرم

دل های ماخَلَق به وجودِ تو گرمِ گرم

ای مایه ی ازل و ابد، آیه ی شَرَف         انسانِ کامل، ای به بشر مایه ی شرف

خورشید جاودانی و بی سایه ای، ولی           افکنده ای به کون ومکان سایه ی شرف

ایـمـانِ تو، پـیـمـبـریِ تـو، کتابِ تو            اسلامِ تو بـنـا شده بر پــایه ی شَرَف

اینک پس ازگذشتنِ بیش ازهزارسال           ایران شد از دعای تو همسایه ی شرف

تو مانـدی و عدوی فرومایه ات، نمانْد           ای تا اَبَد ولای تو سرمایه ی شرف

عالم ز تو تصرّفِ هستی گرفته است

دل ها ز تو تشرّفِ مستی گرفته است

درشعرِعشق و عقل، امیرِغزل تویی            در خُلق وخوی وعاطفه، حُسنِ اَزَل تویی

دیبـاچـه ی امـانت و دیــوان عـاشقی           تأویلِ حمد و آیه ی بیت الغزل تـویی

در وحدتِ کلام، اگر لم یَـلِـد خداست           در محــور معانـی آن، لم یَـزل تویی

غارِحَراسْت میکده ی حق شناسی ات         در خانه ی ولای علی، مُعتـزَل تویی

چونکه دلت سِرشتْ خدا، بر گِلت نوشت          زیبا تویی، جمیـل تویی و گُزَل تویی

کـامـل تــرین محبّتِ مــا نــذرِ مقدمت

جان و جهان و باغِ جنان بذرِ مقدمت

حقِّ تو را به شیوه ی عاشق ادا کنیم         دِین تو را به رســمِ شقــایـق ادا کنیم

اُمُّ الـقُــری به یُمنِ تو مَهدِ تشیُّع است           حقِّ تو را به حضرت صادق ادا کنیم

ای عقلِ کُل، سلوک، چو زاهِق نمیکنیم           سِـیرِ تو با مُــلازمِ لاحِــق ادا کـنـیــم

درمعرکه چو امر تو دائر شود به حَرب          تکـلـیـف را به کُـشـتـن فاسِق ادا کنیم

با دشـمـنـان برائتِ دل را وفـور کن           تا دِیـن خود به نعـمـتِ رازق ادا کنیم

در بنــدگی اگر صَنَما، لایـقـت شویم

در شیعگی شهیدِ رهِ صادقت شـویم

: امتیاز

همه مجذوب یك خبر بودند           بی قــرار پیــامـبــر بـودنــد

همه در انتظــار لحظۀ ناب           جــذب اخبار معـتـبـر بودند

---

دور تــا دور بیـت عـبــدالله           دشمن ودوست در گذر بودند

مكّــه انگـار نور باران بود           همه حـیران آن سحر بودند

دلــربایی تــرین شب عـالـم           هـمـه آفـاق مـفـتـخـر بـودند

نوریان و موحـدان مسرور           ناریان سخت، بد نظر بودند

نوریان جمعی از بنی هـاشم           نـاریـان پیـروان شـر بودنـد

پاسی از شب گذشته بود امّا           همه مـبهـوت یكدگـر بـودند

خـبـر آمــد كه آمــده احـمـد           همه مشتاق این پـسر بـودند

كه تواند كه وصف او گوید           مادحانی كه خود قمر بودند

عَجَز الواصفونَ عن صفتك

مــا عــرفـنـاكَ حق معرفتك

آمد از امر حق رسول مبین           تا نمایان شـود حقـیـقت دین

هـمـه ادیـان وحـی اِسلامـند           هـمـۀ انـبـیــا رسـولِ امـیـن

هـمـگـی آمـدنــد تـا گـویـنـد           جـز ولای عـلی نـباشد دیـن

مردِ معراج و لیـلـة الاسـرا           اوست والشمس و الضحی و التین

برگـزیدش خدا به اوج مقام           مصطفی شد در آسمان و زمین

و خَـلَـقـنـاهُ اَحـسـنُ التـقـویم           فَـجَـعـلـنـاهُ فـی قــرارِ مكین

عجَزَ الواصفون عن صفتك

ما عـرفـنــاك حــق معرفتك

آسـمـان را مـه جـلـی احـمد           كهـكـشان را سیـنجلی احمد

عاشـقان خالصانه می گـفتند           حضرت والی الــولی احـمد

آری آری مـحـمـد است امّـا           هم گِـل مرتضی علی احـمد

شـجـر واحـدی كه از ریشه           با علی داشت هـمـدلی احمد

خود رسولِ ولایت علی است           از هـمـان روز اوّلـی احـمد

چون «اَلَستُ بِربّكُم» بشـنید           گفت بر امـرِ حق بلی احـمد

عجَزَ الواصفون عن صفتك

مـا عــرفـنــاك حق معرفتك

به خــداونــدِ خــالــق یكـتــا           كوثراز صلب مصطفی پیدا

امتداد حدیث قـدسیِ اوست:           هـمــه عالم بخـاطـر زهــرا

این شناسـنـدۀ علی به جهان           خود عـلــی را شنـاخته تنها

جُمِعَ الشمس و القمر یعـنی:           الحسن و الحسیــن را مـولا

هل اَتی سورۀ خصوصی اوست           اِنَّ هــذا جــزاءَ مـشــكــورا

سِرّ او درك ســورۀ اســراء           شـاهـدِ قـاب قـوسِ اَو اَدنـی

اوست معنای تام جاء الحق           زهـق البـاطـلـش همـه اعـدا

شـافـع روز حـســرتِ امّـت           صاحبِ عــالمیــن و ما فیها

شیعــه آئینه دار آل رســول           اوست آئینه دار فطــرت ما

او بما راه بـنـدگـی آمـوخت           از طـــریـــق دوازده آقـــــا

مذهب ازاوست مكتب ازاو نیز           جعـفر صـادق آیتــی، او را

او شـفـابـخش سینۀ پـر درد           ما بــلا دیــدگــان جــام بـلا

او شراب طهورِ تشنه لبـان           ما عـطش دیدگـان عـاشورا

او بــرای حـسیـن می مـیـرد           وز پی مجـتـباست بی پـروا

باهمان خُلق وخوی زیبایش           می پـرسـتد حسیــن را گویـا

گــاهِ صحبت ز اُسوۀ حَسنه           او مجــسم شـود به دیـدۀ ما

به قـیــامـش مـقــابـل ظـالـم           به قعـودش به سجده گاه خدا

همه هستی برابرش به سلام           همه در كار مهدی اش به دعا

آیــــد آن زادۀ رســــول الله           در پــی انــتــقــام آل عــبــا

عجَزَ الواصفون عن صفتك

مـا عــرفـنــاك حق معرفتك

: امتیاز